W zasadzie nie jestem wielkim fanem gatunku SF. Kiedyś oglądałem i obcego i ukryty wymiar i pewnie wiele innych klasyków, których tytuły wyleciały mi już głowy. I nie jest ten film taki zły jak się go ocenia.

Przypomniał mi się Solaris - adaptacja książki Stanisława Lema. Już dokładnie nie pamiętam o co chodziło, ale motyw był podobny. Statek kosmiczny, trochę ludzi w środku i planeta, która negatywnie oddziaływała na otoczenie. Będąc w kinie na filmie z Clooneyem w roli głównej wynudziłem się okropnie, oglądając Dante 01 ciągle byłem ciekaw co się wydarzy.

Dante 01 nie jest wielkim majstersztykiem i trochę nad wyraz w nim treści religijnych. Film wydaje się być wręcz doktrynalny, ale zawarte w nim prawdy wydają się być jak najbardziej sensowne i warte uwagi. Po pierwsze rzeczywistość została w filmie podzielona na dwie połowy - dobrą i złą. Dobra jest reprezentowana przez zbawcę, Św. Jerzego, który przeszywa dobre grzeszników, tj. niemal wszystkich więźniów na statku kosmicznym. Drugą frakcję reprezentuje Elisa - przedstawicielka nauki, medycyny, świata wierzącego jedynie w prawdy objawione, świata pragmatycznego i racjonalnego. Ta druga frakcja staje jakby na przeciw całej ludzkości (rozmowa Elisy z Persefoną). W działaniach Elisy jest zawarta teza, że odrzucając wszystko co jest w jakiś sposób niewytłumaczalne i działając tylko dla zysku pozbawiamy się człowieczeństwa. "Szkiełko i oko" jednak przegrywają tę walkę.

Właściwie do momentu, powiedzmy, włączenia alarmu wszystko ma swój jakiś sens. Ale ukrzyżowanie, wielkie poświęcenie się zakończone sukcesem, co nie wszystkim jest dane (męczeńska, ale bezowocna śmierć Cesara) - to było już idiotyczne, oklepane i równie śmieszne jak oddanie się w ofierze przez Neo w Matrixie.

Film na pewno obejrzę jeszcze raz, bo nasycony jest mocno treścią, którą trudno przeanalizować całkowicie przy pierwszym obejrzeniu.

Jak dla mnie zasłużył na ocenę 7