Trochę dziwę że uważasz to za założone, jeżeli oglądasz filmy indyjskie to nie powinno cię to tak dziwić.

Nic mnie nie dziwi, po prostu film mnie zniesmaczył. Zdaję sobie z konserwatyzmu hinduskiego, ale tutaj to było na miarę prania mózgu. Gdybym była nastolatką w tamtejszym społeczeństwie i obejrzałabym ten film, mogłabym przyjąć za normę, że ojciec mnie zaakceptuje dopiero wtedy, gdy wyładnieję.

Tylko tam prędzej sama dziewczyna miała problem ze sobą, gdyż uważała że gdy wyładnieje to jej szef się w niej zakocha ;)

Zgadzam się z Tobą. Najgorsze w tym filmie jest to, że nasza główna bohaterka do końca tkwi w tym bagnie, nie przechodzi żadnej wewnętrznej przemiany - jej jedyne dwa cele w życiu to wyjść za mąż i być piękną. Do końca filmu podkreśla się, jak ważna jest uroda. Jeśli dobrze pamiętam, sama Saru chwali się, jaki to jej mąż jest przystojniejszy od męża siostry, tak jakby jedyną jego zaletą był jego wygląd. Dosłownie ręce mi opadały z nagromadzenia toksycznych głupot w tym filmie. A ta klątwa śmierci? Zdanie: "Bóg spełnia wszystkie życzenia rodziców wobec dzieci, nawet jeśli jest to życzenie śmierci" to już jest totalne przegięcie. Jedynym mądrym zdaniem, jakie pojawiło się w "Sanam Teri Kasam" jest: "Ludzie nie są ze sobą, dlatego że zapomnieli wyrządzone sobie nawzajem krzywdy, a dlatego że sobie przebaczyli", a tak poza tym cała reszta jest bardzo szkodliwa. Aż dziw bierze, że tak wielu ludziom podoba się ta tania emocjonalna manipulacja. :-( Kocham indyjskie kino, ale nie w takiej odsłonie.